Legendy Italo Disco

 

Baltimora  prawdziwe nazwisko: Jimmy McShane

                                                                

Baltimora był jednym z wielu popularnych piosenkarzy Italo Disco na  początku lat 80-tych. Jego ogromny przebój  "Tarzan Boy" na krótko powrócił  do popularności kilka lat temu, kiedy to użyto go jako tematu w Cool MintListerine commercials. W 1985 r. nagrał album zatytuowany: " Living in the  Background ". Jak podała telewizja Mtv Jimmy zmarł na AIDS. 

     

Nagrane plyty:

 

 

David Lyme prawdziwe nazwisko: Jordi Cubino

David Lyme jest jednym z najważniejszych wykonawców Italo-Disco w Hiszpanii. Wylansował kilku wykonawców m.in. Silver Pozzoli, z którym nagrał kilka płyt we Włoszech. Początkowo śpiewał w Operze, muzykę Italo Disco odkrył przez "przypadek". Kilka jego hitów było na pierwszym miejscu na listach w Japonii. Występował w Japońskiej telewizyjnej stacji muzycznej. Wszystkie swoje płyty nagrywał w wytwórni Max Music, która jest razem z Blanco y Negro Music jedną z dwóch największych wytwórni muzycznych w Hiszpanii. David jest również modelem na pokazach mody.

Obecnie Jordi posiada swoją własną wytwórnię i oferuje swoje usługi w produkcji i nagrywaniu płyt innym wykonawcom. W ciągu ostatnich 3 lat sprzedał ponad 3 miliony kopii, różnych swoich płyt w całej Europie, które podpisywał różnymi pseudonimami. Komponował muzykę do reklam telewizyjnych dla koncernów tj. Coca-Cola, Chupa Chups i wielu innych.

Nagrane płyty:

Den Harrow  prawdziwe nazwisko: Manuel Stefano Carry

Urodził się 4 czerwca 1962 r. w Bostonie (Stan Massachusetts, USA), gdzie jego ojciec pracował jako architekt. Jako 7 letni chłopiec uczył się grać na pianinie i gitarze. W wieku  4, czy 5 lat przeprowadził sie do Włoch. Jego rodzice rozwiedli się, Manuel podobnie jak jego siostra i brat został z matką. W domu zawsze rozmawiali po włosku, pomimo tego, że urodził się w USA, miał pewne trudności z angielskim w szkole. W czasie, kiedy uczęszczał do szkoły średniej w Milan we Włoszech dalej rozwijał swoje zainteresowanie muzyką. W tym samym czasie rozpoczął również uczęszczanie na treningi judo i do klubu kulturystycznego - Club Sportivo. Jako 18 letni nastolatek uczęszczał także do szkoły tańca breakdance.

Już od wczesnych lat wiedział, że chciałby być częścią showbusiness-u. Jego ładny wygląd i dobrze zbudowana sylwetka, którą uzyskał w klubie sportowym opłaciły się. Został odkryty jako fotomodel i był to jego pierszy krok w kierunku spełnienia marzeń. W krótce po tym poznał Roberto Turatti, który był w tym czasie DJ w "American  Disaster" dyskotece w Milan. Turatti i Miki Chieregato zostali jego producentami, a ich celem było uczynienie z  Manuela gwiazdy. Również w tym czasie wybrał sobie swój pseudonim: Den Harrow. Pseudonim ten pochodzi od włoskiego słowa: denaro - tzn. pieniądze.

Den przygotowywał się do szturmu na parkiet włoskich dyskotek. Pobierał również kilkustopniowe lekcje wokalu. Jego dwie pierwsze piosenki: "To Meet Me" i "A Taste Of Love" stały się popularne w południowej Europie, ale na   prawdziwy sukces musiał czekać, aż do 1985 r. Rok ten stał się kamieniem milowym w jego karierze. Nagrał swój pierwszy oficjalny singiel "Future Brain". Jego następne single: "Bad Boy", "Charleston" i "Catch The Fox" uczyniły z niego jedną z najbardziej kochanych gwiazd Disco w Europie. W 1986 r. otrzymał SILVER OTTO, prestiżową nagrodę od największego i najbardziej popularnego niemieckiego magazynu muzycznego: BRAVO.  Również w 1987 r. otrzymał GOLDEN OTTO. W 1988 r. w rankingu BRAVO zajął 4 miejsce, a w 1989 r. miejsce 9 .  Także w 1987 r. nagrał jak dotąd największy swój przebój: "Don't Break My Heart", który stał się numerem 1 w Niemczech i osiągną szczyty na listach przebojów w 5 innych krajach Europy. Kiedy śpiewał tą piosenkę na Peters Popshow koncercie w Westfalenhalle (Dortmund, Niemcy) spowodował masową histerię. Piosenka ta jest obecnie klasycznym brzmieniem Italo-Disco.

Wiele czynników złożyło się na sukces Dena Harrow: jego muzyka, jego wygląd i jego ubiory. Największe sławy europejskich projektantów mody tworzyli jego wytworne i interesujące stroje. Nie w każdej swojej piosence Den Harrow śpiewał sam. W większości jego przebojów śpiewał Tom Hooker, który także nagrywał u producentów  Turatti & Chieregato. Pierwsze prawdziwe koncerty na żywo Dena Harrowa miały miejsce w 1987r. i rozpoczęły się trasą koncertową po Włoszech. Trasa koncertowa jak również jego album: "Lies" płyta, w której Den Harrow zaczął śpiewać z innym głosem, zapoczątkowała pogłoski, że Den Harrow nie śpiewa swoich piosenek. Nie po raz pierwsz w ostatnim czasie w przemyśle muzycznym zdarzyło się, że głos i wygląd niekoniecznie łączą tego samego wykonawcę. Manuel ciągle wierzy, że potrafi śpiewać, pojechał do Angli, żeby poprawić swój mistrzowski głos. Oprócz płyty "Lies" nagrał trzy inne albumy: "Overpower" (1985), "Day By Day" (1987) i ostatnio (1996) w  ONE WAY Records album "I,Den", który zawiera wiele jego poprzednich nagrań w nowym wydaniu i z nowym brzmieniem.

Obecnie pracuje z Mauro Farina w jednej z jego wytwórni ONE WAY Records. Nagrał już kilka nowych utworów m.in.: "Take Me", "The Universe of Love" i "I Feel You". Wytwórnia Fariny zremiksowała również niektóre z jego starych nagrań np.:"To Meet Me".

Single:

Eddy Huntington

 

 Eddy Huntington urodził się 29 października 1965 r. w Anglii. Jego ojciec  pracował w kopalni wę gla, a matka była gospodynią domową. Życzeniem  rodziców było, żeby Eddy został lekarzem lub księdzem, jednak on postanowił związać swoje życie z muzyką.  Mając 17 lat podjął pracę w sklepie płytowym. W wieku 20 lat wyjechał do  Londynu, gdzie przez kilka lat pracował jako DJ w kilku dyskotekach. Za  zarobione w ten sposób pieniądze, opłacił sobie kurs tańca w dobrze znanym  studiu "Pineapple". W między czasie Eddy zarabiał również jako model. Na jednym ze swoich pokazów poznał Robero Turatti, producenta Dena Harrow. Jego największe przeboje to: "U.S.S.R.", "Up and Down", "Phisical  Attraction" i "May Day". W roku 1989 nagrał swój jedyny album zatytuowany:  "Bang Bang Baby". Eddy nagrał także swoją  wersję przeboju Dena Harrow  "Meet My Friend".

 

      Nagrane płyty:

 

Fred Ventura prawdziwe nazwisko: Federico di Bonaventura

 

Federico jest jednym z wielu bardzo popularnych piosenkarzy i twórców Italo Disco. Poza Fredem Venturą,śpiewał używając pseudonimu Flexx, ale jego sukces w karierze związany był Fredem Venturą.

 

      Nagrane płyty:

 

F. R. David prawdziwe nazwisko: Elli Robert Fitoussi

  

F.R.David jest jednym ze znanych wykonawców klasycznego stylu HIGH-ENERGY wczesnych lat 80-tych. Ten   francuski wykonawca urodził się 1 stycznia  1947 r. w Menzel Bourguiba (Tunis), a obecnie mieszka w Paryżu (niedaleko  St Germain des Prés); nagrał wiele piosenek przed erą zespołu Modern  Talking. Jego znakiem rozpoznawczym (osobistą marką) są okulary słoneczne  i biała gitara (Fender Stratocaster). F.R. David to pisenkarz znany z  super przeboju "Words", który sprzedano w 8 millionach egzemplarzy na  całym świecie, przebój ten wspiął się na szczyty list przebojów w całej  Europie pod koniec roku 1982, a wiosną 1983 r. był numerem 2 w Wielkiej  Brytanii. Ostateczny sukces w Wielkiej Brytanii spowodował występ w  telewizji BBC w programie "Top Of The Pops". Piosenka była ujmująca, słabe  żałosne pół-tempo ballady śpiewanej ciękim, wysokim głosem. Faktycznie,  David śpiewał w takim stylu, że słuchacze w całej Europie zanim go zobaczyli naprawdę, słysząc tę piosenkę myśleli, że to śpiewała pani  David. Jego głos był bardzo podobny do głosu Thomasa Andersa z  późniejszego zespołu Modern Talking. Innym super przebojem była piosenka  "I Need You" która zrobiona była w podobnym stylu co "Words". Piosenka  "Words", była jeszcze później nagrana z nowym tekstem w wersji na rok '89  - "Words'89" i remiksowana na MAXI-CD w 1991 r. w wytwórni MINT Records. W  roku 1997 piosenkę "Words" nagrano w nowej rozwojowej wersji.  Ten francuski piosenkarz, twórca tekstów i muzyki, który zaczynał w latach  70-tych grał również na gitarze na koncertach i płytach Vangelisa. Właściwie F.R. David nagrał z Vangelis'em album zatytuowany "Earth" w  1972, tuż przed albumem "Les Variations". Później został piosenkarzem i  liderem zespołu Variations, który jest jednym z nielicznych francuskich  zespołów, który odnósł sukces na całym świecie w historii Rock'a. Ostatecznie zespół Variationsrozpadł się i F.R. David zamieszkał w USA  (przez 5 lat), gdzie pracował nad albumami zespołów tj. : The Dooby   Brothers, The O.J.'s, Richie Evans, Toto i wielu innych. Nagrał także swój album zatytuowany "King Of Hearts" wyprodukowany przez Davida Kreps'a. Do   Francji powrócił, żeby dowiedzieć się, że piosenka "Words" stała się  numerem 1 na listach przebojów w 10 krajach Europy i w Japonii.   Muzyka F.R. Davida jest klasycznym stylem High-Energy, ale miał także  bardzo wolne piosenki w stylu SLEAZY ENERGY. Najlepsze przykładami są  piosenki tj.: "Music" i "Take Me Back". Nagrywał też szybsze piosenki bardziej w stylu włoskiego HIGH-ENERGY. Najlepszym przykładem jest  piosenka "Pick Up The Phone", której cover w wersji niemieckiej nagrał  później, również niemiecki kompozytor i producent Dieter Bohlen. W 1986 r. F.R. David zaśpiewał i nagrał z wytwórnią  CBS piosenkę "Sahara  Night" jako połączenie całej muzyki, jaka wypłynęła z twórczości tego niezwykłego piosenkarza i pisarza tekstów. W 1987 r. nagrał nowy album  zatytuowany "Reflections", który grano w radio w całej Europie i Azji.  Piosenka "Don't Go" została  super teledyskiem zmontowanym przez Kosta  Kekemenis. W 1993 r. nagrał piosenkę "I'll Try To Love Again", a w  1994 r. rockowy album wyprodukowany przez J.P. Grosza. Na koniec w latach  1996-1997 odwiedził wytwórnię Hit Factory w Nowy Yorku, gdzie nagrał piosenkę I'm Not In Love". Jego nowa praca przynisła kilka klasycznych kawałków nagranych wspólnie z  London Symphonic Orchestra, nad którymi właśnie pracują. Obecnie przygotowuje także album swoich najlepszych przebojów w nowym brzmieniu  lat 90-tych.

     

        Single:

      Albumy:

Gazebo prawdziwe nazwisko: Paul Mazzolini

Paul Mazzolini, to jeden z najsławniejszych wykonawców Italo-Dance, urodził się w  Beirucie 18 lutego 1960 r.  Poniważ, jego ojciec był dyplomatą, jako dziecko miał sposobność podróżowania po całym świecie. Jego ojciec miał także wpływ na edukację Paula. Nauczył go 5 języków. Muzyczny talent, Paul prawdopodobnie odziedziczył po swojej matce. Sonia, jego matka była piosenkarką. W 1975 r. Paul w końcu osiedlił się we Włoszech, gdzie po trzech latach nauki otrzymał stopień akademicki. W 1978 r. przeprowadził się do Londynu, gdzie stworzył kilka grup muzycznych i powziął kluczową decyzję życiową, żeby zostać profesjonalnym muzykiem. Do Włoch wrócił w 1981 r. W Rzymie poznał DJ-a, który zgodził się na nagranie piosenki, którą napisał Paul, razem ze swoim przyjacielem Pierluigi Giombini, który skomponował muzykę. Tytuł tej piosenki to: "Masterpiece". Nagranie to  stała się jego pierwszym przebojem i natychmiast przyniosło mu sukces, nie tyko w Europie, ale i na całym świecie.

W 1983 r. zaśpiewał dla Baby Records i nagrał pod ich szyldem swój pierwszy album, zatytuowany "Gazebo".  Album ten zawierał jego następny, olbrzymi przebój noszący tytuł: "I Like Chopin". Piosenka ta w szczególności   reprezentuje ENERGY-SLEAZE  - styl, który przerósł "Masterpiece". 8 millionów kopii tego przeboju, wydanych na singlu, sprzedał w wielu krajach tj.: Niemcy, Francja, Włochy, Szwajcaria, Austria, Dania, Finlandia, Hiszpania, Belgia, Kanada, Japonia, Portugalia, Hong-Hong, Korea, Singapur, Turcja, a w wielu innych zalazł się listach Top Ten, łącznie z Wielką Brytanią. Piosenka "I Like Chopin" jest obecnie brana pod uwagę jako klasyka Italo-Dance i ciągle pojawia się w nowych wydaniach pod szyldem "The Best Of Italo-Dance". Bardzo często grana jest razem z piosenkami w podobnym stylu tj.: "Don't Cry" i "Only You" Savage.

Swój następny album "Telephone Mama" nagrał rok później w 1984 r. Płyta ta była zupełnie odmienna od orginalnego stylu Gazebo, jednak sprzedawała się dobrze. W 1985 r. poszedł do wojska. Po zakończeniu służby założył swoją własną wytwórnię pod szyldem: Lunatic S.r.l. Pozwoliło mu to na większą swobodę w tworzeniu muzyki nie koniecznie będącej głównym nurtem muzycznym we Włoszech w tym czasie. W 1990 r. założył jeszcze inną wytwórnię, którą nazwał: Cresus Enterprises S.n.c. Celem tej wytwórni było zintegrowanie z wytwórnią  Lunatic poprzez rozwój publikacji i dystrybucji produktów muzycznych we Włoszech. W międzyczasie Paul nagrał jeszcze inne trzy płyty: "Univision", pierwszą, która była własnością Lunatic, "Rainbow Tales" , pierwszą płytę nagraną w Lunatic Studios, "Sweet Life", pierwszą w całości napisaną, wyprodukowaną i zaaranżowaną przez samego Paula. Interesująca zawartość tego albumu to specjalna wersja piosenki Paula w kooperacji z Ryanem  Parisem. Tytuł tej piosenki to: "Dolce Vita", stała się ona w tym czasie gorącym przebojem na całym świecie. Podobnie jak "I Like Chopin" stanowi część klasycznego brzmienia Italo-Dance.

W 1991 r. w Lunatic i Cresus, Paul nagrał nastęny album zatytuowany: "Scenes from the News Broadcast". To był pierwszy album, który pojawił się w Lunatic Records. W 1997 r. obie wytwórnie tj. Lunatic S.r.l. i Cresus Enterprises połączyły się w nową wytwórnię: Softworks S.n.c. W 1997 r. Gazebo nagrał swój najnowszy album zatytuowany "Viewpoint".

Single:

Albumy:

 

Ken Laszlo prawdziwe nazwisko: Ken Laszlo

Ken będąc jeszcze małym chłopcem przejawiał szczególny talent do muzyki. Uczył się grać na flecie i otrzymał stopień akademicki z akademii muzycznej. W wieku piętnastu lat Ken zaczął rozwijać swoje zdolności muzyczne śpiewając i grając na dyskotekach i w klubach. Pierwszy duży sukces Laszlo osiągnął w 1984 r. Jego piosenki "Hey, Hey Guy", "Tonight", "Don't Cry", itd. były nie tylko największymi przebojami w Europe, ale także w Azji i w Venezueli. Laszlo sprzedał ponad 1.000.000 kopii swoich płyt ! W roku 1988 wydał swój pierwszy album zatytuowany "Ken Laszlo" . Drugi album wydany w Polsce przez wytwórnię Snake's Music ukazał się dopiero w 1994 r. zatytowany był "Come Back".

Jego nowy singel: "Love Things", na którym śpiewa w duecie z Jenny jest nową kompozycją M.Farina, A.Bindella i F.Serra, pochodzącą z jego najnowszej płyty "Dr. Ken & Mr. Laszlo" wydanej przez wytwórnię 21st Century Records w 1998 r.

Nagrane płyty:

 

Laser Dance :  Michael Van Der Kuy i Eric Van Vliet

Zespół Laser Dance  powstał w 1983, założyło go dwóch Holendrów: Michael Van Der Kuy i  Eric Van Vilet .W tym samym roku nagrali singla zatytuowanego Laserdance. Producentem tego singla był Eric Van Vilet i belgijski producent Fonny De Wulf. Swój pierwszy album, zatytuowany Future Generation nagrali w 1987 r. Mimo, że album nie zawierał pierwszego singla, był dość popularny, pozwoliło to na powstanie niezależnych wytwórni: dla Michaela była to Made Up Records, a także jego własna firma wydawnicza Hot Cargo Music, a dla Eric'a - Hotsound Records. W wytwórniach tych nagrano wiele dobrych płyt, wykonawców tj. Gina , Kozmoz ,  Proxyon , Daylight , Koto (nie wszystkie), Sisley Free , Syntech i wielu innych. Po nagraniu pierwszego albumu, następne wychodziły mniej więcej jeden na rok. Wszystkie ich albumy wychodziły pod szyldem wytwórni Hotsound.

W roku 1989 Michael Van Der Kuy, komponował również muzykę dla wykonawców tj. Koto , Hipnosis  i Cyber People nagrał dla nich nowe albumy ( Koto , Hipnosis  i Cyber People występowali wcześniej pod szyldem dobrze znanej, włoskiej wytwórni  - Memory Records, ale nie wydali tego w tym czasie). Tak, więc te wspaniałe projekty stały się znowu popularne: Hipnosis z albumem "Lost Memory's" , Cyber People  z albumem "The Return Of Cyber People". Koto z albumami," Masterpieces","Koto Plays Word Synthesizer Hits"," Koto Plays Science Fiction Movie Themes"," From The Dawn Of Time"

Single:

Albumy:

London Boys :  Edem Ephraim i Dennis Fuller

Członkami zespołu  London Boys są Adam Efraim i Denis Fuller, urodzeni w Londynie. Zespół powstał w latach 80-tych, wydał 5 albumów i wiele singli. W czasach tych, zespół nie tylko nagrywał płyty ze swoją muzyką, ale dawał koncerty i występował w klubach na całym świecie. London Boys jest zespołem podobnym do takich grup jak: Modern Talking, Bad Boys Blue, Joy i Silent Circle, a ich muzyka jest bardzo optymistycznym upbeat Eurodisco. Swój sukces zawdzięczają swojemu producentowi Ralf-Renc Mauc, który pisał dla nich teksy.

Nieszczęśliwie, Edem i Dennis zgineli obydwaj tragicznie, w wypadku samochodowym, w zderzeniu czołowym w styczniu 1996 r. Żona Edema, ich wzajemny przyjaciel i kierowca drugiego samochodu również zgineli...

Pierwszy album London Boys, zatytuowany: "The Twelve Commandments of Dance" nagrali w 1988 i 1989 r.   Bardzo optymistyczna, wesoła muzyka, wyjątkowy wokal czyni z niej wybitne dzieło pracy. Większość piosenk jest szybkich, i tanecznych, a tematem wiodącym jest miłość i związki międzyludzkie. Album nagrano w 2 wydaniach: niemieckim w 1988 r. i międzynarodowym w 1989 r. Zawierał takie super przeboje jak: "Requiem", "Harlem Desire", "London Nights" i  "Dance Dance Dance". Brzmienie ich piosenek określano mianem HIGH ENERGY Dance-Pop.

Następny album "Sweet Soul Music" nagrany w 1991 r. posiadał wyróżniający go specyficzny klimat i smak. Był dużo wolniejszy niż "Twelve Commandments of Dance". Marka London Boys, ich przepiękne chórki i bogata aranżacja pokazują to co najlepsze w tym albumie. W odróżnieniu od "Twelve Commandments of Dance", gdzie  dużo piosenk było o związkach międzyludzkich, większość piosenek na płycie "Sweet Soul Music" niosła przesłanie o "miłości i pokoju".

Album "Love 4 Unity" nagrany w 1993 r. jest większości zrobiony w ten sam sposób co poprzedni: doskonała aranżacja, w códownym otoczeniu chórków. Większość piosenek jest o pokoju i przyjaźni, niektóre nawet niosą przesłania religijne.

Ostatni album "Hallelujah Hits" nagrali w 1995 r., wspólnie z "The Twelve Commandments of Dance", może być uważany za najlepszą produkcję Ralf-Renc Mauc. Utwory bardzo różnią się od poprzednich trzech albumów London Boys, nie ma tu historii o przyjaźni, ani piosenek o miłości. Album "Hallelujah Hits" składa się z  tradycyjnych religijnych hymnów we wspaniałej aranżacji Eurodance.

Single:

Albumy:

Miko Mission prawdziwe nazwisko: Pier Michele Bozzetti

Bozzetti jest jednym z najlepszych piosenkarzy Italo Dance. Swoją twórczość w stylu Italo Dance rozpoczął w 1984 r. i ciągle nagrywa pod pseudonimem Miko Mission, tworzy styl HIGH-ENERGY i nowe wersje znanych hitów Italo Dance innych wykonawców.

Nagrane płyty:

Radiorama : Mauro Farina i  Simona Zannini


Historia Radioramy zaczęła się w 1985 r., kiedy doskonała pisarka tekstów, kompozytorka i piosenkarka Simona Zanini skomponowała z Martinelli (jednym z klasycznych włoskich producentów) piosenkę zatytułowaną "Chance To Desire"; płyta ta była orginalnie nagrana w wersji 7", pod szyldem włoskiej wytwórni - Out Records. Tą pierwszą piosenkę Radioramy zaśpiewał włoski wykonawca Hank Shostack (znany z własnego przeboju "Don't tell me", nagranego w 1986 r.). Piosenka "Chance to desire" była pierwszą i jedyną produkcją Radioramy w czasach Italodisco, nagraną bez udziału w produkcji i aranżacji, producentów: Mauro Fariny i Giuliano Crivellente, ale już częściowo skomponowana przez Simonę Zanini. Piosenka ta cieszyła się niewiarygodnym powodzeniem w klubach w Niemczech i Szwajcarji.

Po tym pierwszym przeboju (nagranym także później przez wytwórnię Discomagic) rozpoczęła się prawdziwa kariera Radioramy przypadająca na rok 1985 i 1988-89 (podczas, gdy nagrania Italodisco i Hi-nrg odnosiły sukces na wszystkich europejskich parkietach dyskotek). Piosenki Radioramy śpiewali Mauro Farina ( wokal wiodący ) i Simona Zanini ( żeński głos w zespole), kierownictwo w produkcji , kompozycje i aranżacje były wspólnym dziełem producentów Mauro Fariny i Giuliano Crivellente, zaplecze producyjne nagrań stanowili w większości, Paolo Gemma i Marco Bresciani. To właśnie ten gwałtowny wiodący wokal Mauro Fariny i potężny głos Simony Zanini, jak również linia produkcyjna, którą kierowali Farina i Crivellente pozwoliła ich nagraniom (z dużą ilością chórków i względnie wolnym tempem BPM) stworzyć w piosenkach Radioramy ekskluzywny wydźwięk, różną i mocną atmosferę.

Absolutnym arcydziełem tego specyficznego stylu jest piosenka, "Desire", jako druga, nagrana również w 1985 r. Drugie nagranie, "Desire", wydano dokładnie w święta Bożego Narodzenia, był to prezent od Radioramy dla wszystkich miłośników muzyki Italo Disco. Pomysł do nagrania płyty "podsunął" im pewien maniak  z Florencji, który terroryzował kochanków w Tuscain. Rezultat? Coś w rodzju scieżki dźwiękowej do filmu z gatunku horrorów, ale utrzymany w stylu Italo Dance. Od nagrania "Desire", wszystkie ich piosenki pisali i produkowali producenci: Farina i Crivellente. Ich sukces zapoczątkowały właśnie te dwa nagrania, ale i pozostałe wszystkie piosenkami skutecznie wprowdzali na listy przebojów na całem świecie. Po piosence "Desire" (nagranej także w wersji 7" i 12", i w dwóch różnych wytwórniach Out Records i Discomagic) wyszła seria wspaniałych arcydzieł w latach 1986 i 1987; pierwszymi z tej serii były piosenki "Hey Hey" i "Vampires". Jedną z najbardziej popularnych piosenek Radioramy w tym czasie była piosenka "Aliens" , przebój ten znalazł się w pierwszej dziesiątce na wszystkich europejskich listach przebojów. Jako konsekwencję tych wspaniałych przebojów, Farina i Crivellente zdecydowali się na nagranie albumu (nagrany w 1986 r. zatytuowany "Desires and Vampires"); zarówno maxi-single jak i album nagrane były w wytwórni Out Records, ale następny przebój - "Aliens" (1986 r.) i "Yeti" (1986 r.) wydała wytwórnia Discomagic. Swoim pierwszym albumem "Desires and Vampires" wydanym w 1986 r., zdobyli czołowe miejsca na listach przebojów w wielu krajach Europy i stali się sławni na całym świecie. W tym samym czasie zaczeli również swoje wielkie turne. Ich produkcja opierała się na klasycznej melodii i bardzo mocnej perkusji.

Drugi album zatytuowany był "The Second Album" i to była pierwsza wzmianka o wytwórni Radiorama Records, nowy szyld, pod którym Radiorama nagrała pozostałe swoje płyty (aż do roku 1993, kiedy Mauro Farina stworzył własna wytwórnię 21st Century Records).

"The Second Album" nagrany był w roku 1987, w tym samym roku pojawił się też, w kilku krajach nowy remix przeboju "Chance To Desire". Do wzniosłej serii przebojów zapoczątkowanej piosenką "Chance to desire" dodali jeszcze w tym roku dwa wielkie arcydzieła, było to: "So I Know" i "Fire".

Okres 1986-87 r. był szczytem twórczości Fariny i Crivellente, a piosenki Radioramy nie były żadnym tego  wyjątkiem, mimo iż taneczne rytmy zmieniły się w tym czasie w całej Europie,a melodie Hi-nrg zaczęły zyskać sobie coraz większą akceptację, bardziej niż klasyczny "styl Italodisco".

Po przerwie, wznowili nagrania w 1990 r. i nagrali kilka nowych płyt po szyldem "Radiorama", ale były to nagrania Eurobeat i Euroenergy, nagrane bez ich głosów. Mimo tego, iż brzmienie Italo zmieniło się na Hi-nrg (i później od 1990 r. na Eurobeat), nagrania Radioramy odniosły jeszcze wiele sukcesów, ponieważ Farina i Crivellente wiedzieli jak zmienic bliską sobie produkcję na bardziej komercyjny styl. Z albumem "The Legend", trzecim albumem, nagranym w 1988 r., brzmienie Radioramy zaczęło się zmieniać ("sleazy italo" z pierwszych lat stopniowo zastąpiono bardziej komercyjnymi kompozycjami, z szybszym taktem BPM, i bardziej wspierany kobiecym głosem). Najlepszymi tego przykładami są: "Manitu" (1988) i "Abcd" (wspaniały przebój lata '88).
Jakkolwiek, w albumie "The Legend" jest trochę dobrych przykładów klasycznego stylu Radioramy, śpiewanych przez Mauro Farinę, chociaż w bardziej komercyjnym brzmieniu, ale ciągle blisko orginalnego "nastroju" piosenek Radioramy np. ("Heartbreaker" i "Bye Bye Baby").

Następne maxi-single (po "Abcd"/"Bad Girls" i "Medley Mix", obydwa nagrano w 1988 r.), pierwszą płytą nagraną w 1989 r. był "Bad Boy You" (remix tej piosenki pojawił się również latem '89).

Potem nagrali nowy album zatytuowany "Four Years After" i podwójny album zatytuowany "The Best Of Radiorama", najlepsze świadectwo tej wspaniałej i magicznej serii płyt, ponieważ następny 12" - "Baciami" (1989) - jest ostatnim bezpośrednio zrobionym przez klasyczny zespół Radioramy (Farina/Crivellente/Zanini...), i także ostatnią produkcją zrobioną w prawdziwym, włoskim stylu dance lat 80-tych (z jednym tylko wyjątkiem: "Aliens 2: the Nightmare", nagranym w 1992 r., znowu, z głosem Mauro Fariny w klasycznym - chociaż szybszym stylu muzyki Italodisco.

W ostatnim czasie Radiorama nagrałała również kilka nowych utworów m.in: "Beatiful Man" i "'Cause The Night", które są na dobrej drodze, żeby stać się klubowymi przebojami w Niemczech.

Single:

Albumy:

 

Scotch : Vince Lancini i  Franz Felleti


Scotch jest jednym z wielu popularnych zespołów Italo Disco. Nagrali single z przebojami: "Disco Band", "Take Me Up", "Mirage" i "Delirio Mind". Wszystkie piosenki śpiewa Vince Lancini, a producentami są Walter Verdi i Davide Zambelli.

Nagrane plyty:

Silver Pozzoli prawdziwe nazwisko: Silvio Pozzoli

Silver Pozzoli dał się poznać jako jeden z najlepszych wykonawców Italo Dance. Oprócz własnej twórczości występywał również gościnnie w zespole Club House, z którym nagrał kilka płyt dance i italo-house m.in.: "I'm a man medley Yeke Yeke" w 1987 r.

Nagrane płyty:

Silent Circle : Martin Tychsen, Juergen Behrens, Axel Breitung i Harald Shaefer (zastapił Axela B. w 1996r.)

   

Popularne trio Silent Circle istnieje już od 1976 r. - 22 lata temu   klawiszowiec i kompozytor Axel B. i wokalista Jo Jo Tyson wygrali pierwszą  nagrodę na festiwalu młodych talentów. Ale chociaż ich pierwsze  doświadczenia były bardzo obiecujące, ich drogi rozeszły się i Axel B. razem z perkusistą  CC Behrens zaprzestali swoich występów.  Potem cała trójka zniknęła z pola widzenia. Gdy mieli około 20 lat spotkali się znowu i podjeli decyzję o powstniu zespołu Silent Circle. Ich pierwszy singiel  "Hide away - Man is comin'!" zrobił duże wrażenie na oglądających program Show & Co. mit Carlo". Pociągneło to za sobą całą wiązankę przebojów, które odniosły jeszcze większy sukces, tj.: "Touch in the Night" (zaprezentowany w popularnym telewizyjnym przedstawieniu "Formel Eins"), "Stop the Rain in the Night", "Love is just a Word" i "Time for Love"! W międzyczasie za jednym zamachem nagrali cały album "No. 1", pod szyldem wytwórni Intercord company, który zawierał 12 piosenek. Sześciu ludzi współpracowało nad ich kompozycją i album wyszedł doskonały. Ani jedna piosenka nie była podobna do drugiej, one ciągle miały taki specyficzny nastrój, który wyróżniał Silent Circle od wszystkich innych zespołów lat 80-tych. W międzyczasie Harald Shaefer zastąpił Axela Breitunga w występach na scenie, a założyciel i głowa zespołu oddał się całkowicie  pisaniu i produkowaniu nowych piosenek. Silent Circle jeszcze raz nagrał  piosenkę "Love is just a Word", otrzymała doskonały rytm i zupełnie nowe  brzmienie gitarowe. W ostateczności siedem piosenek z pierwszego albumu  nagrano na 7" i 12" calowych singlach w różnych wersjach . Po niewiarygodnieowocnym pierwszym roku Silent Circle zwolnił tempo produkowania swoich przebojów, zaczął dostarczać je stopniowo tak, że aż  wszyscy zaczęli żałować. W 1987 r. Bernd Dietrich i Engelbert Simons napisali dla nich jeszcze dwie piosenki. Nagrali je na single, ale nowy kontrakt nie zakończył się żadnym albumem. Rok 1988 nie przeniósł żadnej  nowej piosenki. Nadzieja na powrót Silent Circle pojawił się w ciągu  następnego roku, kiedy nagrali jeszcze dwa singe z czterema nowymi piosenkami w wytwórni Coconut. Wśród nich znajdowała się jedna, szczególnie dobra piosenka: "I Am Your Believer" ( wydana później, również  na albumie "Game Of Love" zespołu Bad Boys Blue w 1990 r.) oraz dwie wersje piosenki "Forget The Stranger". Wersja Martina jest dobra, ale  wydaje się, że to Bad Boys Blue wygrali ten wyścig, nieprzerwanie nagrywając jeden album za drugim, podczas gdy "What A Shame" okazał się ostatnią piosenką nagraną przez Silent Circle w ciągu następnych czterech lat... Długo oczekiwany powrót miał miejce w maju 1993 r., kiedy to młoda   wytwórnia płytowa Dresden Fun Music Promotion nagrała na CD cztery wersje  ich najlepszego przeboju "Touch In The Night", 8 lat po tym jak piosenka  ta gościła na różnych listach przebojów przez kilka miesięcy. Natąpiło to po Hit-Mix 93 ("Touch In The Night ", "Stop The Rain In The Night", "Moonlight Affair"), które zaprezentowano w programie telewizyjnym "Stop & Go". Album "Best of Silent Circle - Volume II" także pojawił się w maju,  zawierał prawie identyczne piosenki co "No.1", znalazły się tam zmiksowane wersje przebojów i instrumentalna wersja "Hide Away", dodano również  cztery piosenki w innych wersjach. Krótko po tym Axel i Martin  skomponowali pierwszą nową piosenkę Silent Circle w ciągupięciu lat,   zatytuowaną "2night". Cztery remiksy tej piosenki wydano na singlach CD, a  jeszcze jedna jej wersja ukazała się na natępnym albumie - "Back!"  porównaniu z "No.1" album ten miał zupełnieinne brzmienie. "Back!"  zmierzał ku przyszłym trendom Eurodance music, dużo z tych rytmów znajdziemy póżniej w 1994 r. w albumach DJ Bobo, nie jest to specjalnie dziwne, gdyż wiele piosenek DJ Bobo, napisał sam Axel Breitung. Od roku 1994 nie widzielismy więcej niż jednego singla CD, nagrywanego każdego roku z innymi piosenkami z ostatniego albumu: "Every Move, Every Touch" (orginalnie nagrany w 1994 r. i remiksowany w 1995 r.) i  (promocyjnie tylko) "Egyptian Eyes" z "Take The Chance" i "Desire" w 1996 r. Dopiero w roku 1998 nagrali nowy album, zatytuowany: "Stories 'bout   Love" z kompletnie nowymi przebojami, tj.: "Like An Ocean" i "Night  Train".

 

     Single:

 Nagrane płyty:

Savage prawdziwe nazwisko: Roberto Zanetti 

 

 

Savage to artystyczny pseudonim Roberto Zanetti-ego - kompozytora, producenta, a także businessmana  w jednej osobie. Rok urodzenia 1956 . Jego debiut na scenie muzycznej miał miejsce po koniec lat 70-tych. Był wtedy częścią grupy nazwanej Santarosa (jednym z najsławnieszych nagrań tej grupy było: "Souvenir"). Od wczesnych lat 80-tych zdecydował się kontynuować swoją karierę solo. Jego pierwsze włoskie nagrania w zespole, który sam założył i nazwał Taxi to: "to Miami" i "Kapsi cum".  Nagrania te sam wyprodukował i wydał w 1983 r. pod estradowym pseudonimem Stargo. Pod koniec 1983 r. nagrał pod nowym scenowym pseudonimem,( pod którym obecnie dobrze go znamy) Savage, swój gorący SLEAZY-ENERGY przebój "Don't Cry Tonight", który stał się olbrzymnim przebojem w całej Europie i remiksowano go nieskończoną ilość razy. Popularność tej piosenki była tak duża, że zdecydował się kontynuować swój sukces i w tym samym czasie nagrał następny, w tym samym stylu przebój, zatytuowany "Only You". Piosenka ta stała się klasycznym brzmieniem low beat Italo-Disco i jest obecnie częścią nagrań poważnych DJ-ów grających HIGH-ENERGY. Jego pierwszy album: "Tonight" był także olbrzymnim sukcesem, biegnącym przez single tj.: "Radio", "Time", "A Love Again", "Celebrate", "Love Is Death". W 1989 r. nagrał przebój "I Just Died In Your Arms Tonight" (wersja High-Energy, klasycznej techno-pop  piosenki, uprzednio nagranej przez zespół Cutting Crew). Również w 1989 r. nagrał album ze swoimi najlepszymi przebojami. W 1994 r. nagrał album "Strangelove". Album ten zawiera remiksy starych przebojów i cztery miksy  "Strangelove" (piosenki uprzednio nagranej przez zespół Depeche Mode). Ostatnim singlem nagranym przez Savaga, był "Don't You Want Me", który  pojawił się w 1994 r. pod szyldem Dance World Attack Records (DWA) jego własnej wytwórni. Nagranie to nie znalazło się na żadnym ze wspomnianych jego albumów.  Roberto Zanetti jest także producentem, jego pseudonim to Robyx. Robyx nie  tylko produkował swoje własne płyty, ale również piosenki grane przez innych wykonawców, np.: Claudio Mingardi nagranie: "Star" (1984), Tango  "Computerised Love" (1986), czy Lena "Run To Me" (1987), a także Wilson Ferguson "Show Me" (1989). Napisał również i wyprodukował jedno  ze znanych włoskich nagrań dla Rose: "Magic Carillon" (1983) . Ice MC to jeden z najbardziej znanych wykonawców, dla którego napisał i wyprodukował super przeboje tj.: "It's A Rainy Day", "Think About The Way", "Take Away The Colours" i wiele innych piosenek. Roberto Zanetti produkuje także piosenki dla Raimunda Navarro ("Jesahel", "C.I.A.O") i Double You ("Please Don't  Go", "We All Need Love", "Part Time Lover", "Run To Me", "Loving You" ,  Alexii i wielu innych znanych wykonawców). Zanetti zrobił też kilka nagrań instrumentalnych w stylu Space Dance czy Dream House. Jednym z pseudonimów, jakich wtedy używał - był Walt 93.

 

   Single:

 

     

Roberto Zanetti nagrywał również single z następującymi zespołami:

 

     

Nagrane płyty:

 

Valerie Dore prawdziwe nazwisko: Monica Stucchi

Urodziła się 28 maja 1962 r. w Monte Carlo (Monaco). Swój pierwszy singel "The Night" nagrała w 1984 r. Nagranie to szybko zdobyło wysoką pozycję w rankingu European Hit Charts. Drugi singel "Get Closer" nagrała w 1985 r. Podobnie jak pierwszy hit, również "Get Closer" przyniósł jej sukces na kontynencie Europejskim. Jej styl  nazwano "Romantic Dance", a inni nazywali go SLEAZY-ENERGY. Monica nagrywała pod pseudonimem Valerie Dore. Pod koniec 1985 r. nagrała swój trzeci singel "It's So Easy" . W 1986 r. jej singel  "Lancelot" zdobył 36 pozycję w Niemczech. W 1986 r. nagrała również swój pierwszy albumu, zatytuowany: "The Legend". Muzykę do tego albumu skomponował Marco Tansinsi, a słowa napisał Simona Zanini.

W 1987 r. pojawiły się problemy z jej producentem Roberto Gasparini, który przedstawił Valerie's swoje plany odnośnie jej  nowego albumu. Nie spodobał się jej pomysł nagrania płyty w stylu POP/HOUSE , poniważ nie był to dokładnie kierunek, którym Stucchi podążała. W Londynie poznała Ralph'a Rupperta, producenta niemieckiego. Człowiek  ten był odpowiedzialny za jej olbrzymi sukces w Niemczech. Problemy z poprzednim producentem Roberto Gasparini miały wpływ na jej karierę w 1988 r. Ograniczyła swoje kontakty z Radiem i Telewizją.

Wyszła za mąż za swojego nowego producenta i managera Mauro Zavalli, z którym spotykała się już od 1986 r. W 1991 r. spędziła 7 miesięcy na Madagaskarze. Jej marzeniem było nagranie płyty z grupą z tego kraju.

Nagrane płyty:

 

 

Powrót na stronę główną